IJersterke verbinder

“verbinden vind ik een interessant gegeven. Ik stel me daar regelmatig vragen over. Ik verbind me vaak te snel, ik ga te hard, net als het water in de Reest. Welke verbindingen wil ik verstevigen? Hoe verhoudt verbinden zich tot loslaten? Toen ik de Reest zag, moest ik denken aan de bruine kleur van de slootjes uit mijn jeugd op de Veluwe. Oer heet dat, ijzer. Ik ging op zoek naar de oorsprong en ontdekte dat bij die kleur een zogenaamd humuszuur molecuul in het water een rol speelt. Die kan zich verbinden met allerlei metalen. Er ontstaat een zeer rijk  voedingsmolecuul waardoor planten tot grote bloei komen. De Reest met zijn snelstromende water ligt wat lager, weggezakt, bijna onzichtbaar, maar is toch heel belangrijk voor het gebied.”

De vorm van het molecuul

“verbinden werd een sleutelbegrip en werken met textiel vond ik in dit proces een logische stap. Ik overwoog de methode van bandweven, dat is een Zuid-Amerikaanse techniek waarbij je lichaam letterlijk is verbonden aan je weef werk.

Maar ik was niet tevreden met het resultaat. Ik besloot zelf wol te spinnen en mijn vierkante mobiele weefgetouw erbij te halen. ze zijn samen met aan repen gescheurde lappen in de roestbruine en blauwige tinten van de Reest, ringen ontstaan,  die samen de vorm hebben van het prachtig gevormde humuszuurmolecuul. De gekleurde rolletjes op de zijkanten verwijzen naar de rijke natuur, van grassen en planten. De rafelranden mogen er zijn, als verwijzing naar de imperfectie van het leven.”

Kunst is onderzoek

“Het molecuul in textiel was er, maar klaar was ik niet. Hoe kon ik dit werk nog meer zeggingskracht geven? Door ook anderen te laten meedoen bijvoorbeeld, zich eraan te laten verbinden? Op een kunstmarkt in Hattem heb ik een kraam neergezet en voorbijgangers gevraagd om mee te doen. Ik heb 17 kinderen en twee vaders leren weven en de dag heeft veel vrolijke verhalen opgeleverd, waaronder het idee om een kindertextielatelier te beginnen. Maar voor dit project was het materiaal niet bruikbaar. Daarna overwoog ik een constructie van cortenstaal over de Reest, maar die zou te zwaar zijn en wegzakken in de blubber? Of kon ik nog beter een verbinding met touwen maken, van oever tot oever, als een enorm weefgetouw? Kunst is onderzoek . Mijn doel heb ik voor ogen: mensen laten stilstaan bij het krachtenveld van verbinden.

One second, acryl op doek, 100 x 100 cm, Teunie Bastiaan, 2017

In de haven van De Lemmer moeten we wachten om de boot vol te tanken.

Ik zag in 1 minuut zulke prachtige waterspiegelingen.

Met drie grote foto’s afgedrukt op aluminium doe ik mee aan de waterexpo.

De inzending voor de foto wedstrijd You and I.

Tijdens onze Londen trip komen we in the White Cube. Een prachtige gallery  voor hedendaagse kunst. Er staat een mens in tunnelvorm. Je mag erin lopen tot het eind. Als ik me omdraai zie ik Gerdien staan in een prachtig licht. Het mag wel niet maar toch maak ik de foto van mijn bijzondere nicht.

Water spiegelt, verrast, verward. Je moet even goed kijken wat hier aan de hand is.

We zijn op de open dag van Tosec. Karel leidt ons rond. Ik zie deze loods en ben direct verliefd op dit beeld.

 Margreet Vloon vond dit plakbandje. Wat een lichteffect. Prachtig.

 Meteen maar even de foto voor de krant laten maken.

De verschillende variaties die je krijgt bij de instelling witbelichting.

In de Grote Kerk in Zwolle volg ik de workshop straatfotografie van Joop van Putten.(jvp@home.nl)

Volgens mij is de consistorie van de grote kerk de mooiste ruimte van heel Zwolle. Het licht is er fenomenaal.

Na heel veel tips gaan we zelf buiten fotograferen. Toch moeilijker dan gedacht.

Gewapend met de fotocamera van mijn zoon ga ik op weg naar mijn allereerste fotoworkshop “portretfotografie” Van Ben Vulkers, vakfotograaf (http://vulkerfotografie.nl)

Wat een bevlogen man. Ik leer van alles over belichting. Er gaat een heel andere wereld voor me open. Het liefst maak ik vanmorgen toch foto’s met mijn eigen handige camera. Lumix full HD, waterproof en shockproof. panasonic DMC-FT5. Leica lens.

Met een foto voeren we ook nog wat bewerkingen uit met het programma Photoshop. Dat heb ik gelukkig thuis ook.

Tot slot krijgen we van hem nog een boek mee over Bouw radio’s. Steigerhits.

Rafelranden van Schoonheid.

Bart Hess is één van de kunstenaars die in opdracht van het TextielMuseum nieuw werk heeft ontwikkeld. De werken balanceren op de grens van aantrekking en afstoting. Zij verleiden tot kijken, maar roepen ook tegenstrijdige gevoelens op. Het collectie-opdrachtenbeleid van het Textiel Museum biedt kunstenaars en vormgevers de mogelijkheid tot onderzoek en experiment. De resultaten hiervan worden gepresenteerd op de tentoonstelling ‘Rafelranden van Schoonheid’.

Bij het lezen van deze inleiding op de nieuwe tentoonstelling krijg ik een idee voor mijn oude spijkerbroek.

Alle tieners lopen met enorme gaten in hun broek. Mijn broek is op sommige plekken tot op de draad versleten.

Ik besluit er een nieuwe voor pijpen in te zetten van een soort Delfts blauwe stof.

Dit als knipoog naar het Denim merk: Amsterdams Blauw. (Gerard Doustraat te Amsterdam) Overal in de wereld te koop.

De oude pijpen naai ik er weer op en daarna maak ik er vertikale scheuren in i.p.v . de horizontale die in de mode zijn. De gebloemde stof komt er prachtig door heen.

Met de hand borduur ik eromheen Net zoals de zakken bij het origineel zijn doorgepit.

Het resultaat is prachtig geworden.