Teunie Bastiaan

Mijn collega vraagt mij om mee te gaan naar een workshop glas in lood. Nou dat is natuurlijk heel gaaf. Ik maak van resten drie engelen. De eerste lijkt wel een COBRA engel met dat grote hoofd.  Nummer drie vind ik het mooist gelukt. Hier zijn ze nog niet helemaal klaar. Er moet nog worden gesoldeerd en gepatineerd. Ook vragen de grote vormen om extra versteviging. Het is een heel technisch gebeuren waarin je toch alle vrijheid ervaart.

Rein de Groot , Glasbewerking. Beemterweg 44, 7341 PC Beemte Broekland.

tel 055 31211896  e mail; groo2583@planet.nl

Het volgende moment is altijd een mooi onderwerp.

Ik kies een tekening van Munch. Stofwisseling heet het.

Ik geef er mijn eigen draai aan. Opstanding heet deze nieuwe versie.

Tante Wous is overleden. Mijn brei tante. Het laatste popje van haar was ik juist in een serie aan het tekenen. Apart toch, net alsof je zoiets aanvoelt.

Met de voorbereiding van mijn lezing: Bijen in de kunstwereld, kom ik de naam van Lia Martinali tegen. Zij is helemaal gefascineerd door de bijenwereld en maakt hiervan al jaren kunst met was. http://liamartinali.nl/

Ik zie dat ze ook workshops verzorgt. Ik maak direct een afspraak. Wat heb ik een gave middag gehad. Echte bijenwas opbrengen met een strijkijzer en er daarna met verschillende inkten overheen werken. Het is net het bos waar ik elke morgen doorheen fiets. Wat er onbewust toch allemaal in je hoofd opgeslagen is. Wonderlijk.

Bij Henk Rozeboom maak ik kennis met de techniek glas in lood.

Ik ben meteen verkocht. Wat een heerlijk werk en wat een prachtige kleuren. Het is technisch en creatief tegelijk. Hoe leuk is dat.

Omdat Hans jarig is vandaag besluit ik een scherp jacht te maken. Dat is zijn liefste wens. Nou scherper kan haast niet dacht ik zo.

IJzersterke verbinder

“verbinden vind ik een interessant gegeven. Ik stel me daar regelmatig vragen over. Ik verbind me vaak te snel, ik ga te hard, net als het water in de Reest. Welke verbindingen wil ik verstevigen? Hoe verhoudt verbinden zich tot loslaten? Toen ik de Reest zag, moest ik denken aan de bruine kleur van de slootjes uit mijn jeugd op de Veluwe. Oer heet dat, ijzer. Ik ging op zoek naar de oorsprong en ontdekte dat bij die kleur een zogenaamd humuszuur molecuul in het water een rol speelt. Die kan zich verbinden met allerlei metalen. Er ontstaat een zeer rijk  voedingsmolecuul waardoor planten tot grote bloei komen. De Reest met zijn snelstromende water ligt wat lager, weggezakt, bijna onzichtbaar, maar is toch heel belangrijk voor het gebied.”

De vorm van het molecuul

“verbinden werd een sleutelbegrip en werken met textiel vond ik in dit proces een logische stap. Ik overwoog de methode van bandweven, dat is een Zuid-Amerikaanse techniek waarbij je lichaam letterlijk is verbonden aan je weef werk.

Maar ik was niet tevreden met het resultaat. Ik besloot zelf wol te spinnen en mijn vierkante mobiele weefgetouw erbij te halen. ze zijn samen met aan repen gescheurde lappen in de roestbruine en blauwige tinten van de Reest, ringen ontstaan,  die samen de vorm hebben van het prachtig gevormde humuszuurmolecuul. De gekleurde rolletjes op de zijkanten verwijzen naar de rijke natuur, van grassen en planten. De rafelranden mogen er zijn, als verwijzing naar de imperfectie van het leven.”

Kunst is onderzoek

“Het molecuul in textiel was er, maar klaar was ik niet. Hoe kon ik dit werk nog meer zeggingskracht geven? Door ook anderen te laten meedoen bijvoorbeeld, zich eraan te laten verbinden? Op een kunstmarkt in Hattem heb ik een kraam neergezet en voorbijgangers gevraagd om mee te doen. Ik heb 17 kinderen en twee vaders leren weven en de dag heeft veel vrolijke verhalen opgeleverd, waaronder het idee om een kindertextielatelier te beginnen. Maar voor dit project was het materiaal niet bruikbaar. Daarna overwoog ik een constructie van cortenstaal over de Reest, maar die zou te zwaar zijn en wegzakken in de blubber? Of kon ik nog beter een verbinding met touwen maken, van oever tot oever, als een enorm weefgetouw? Kunst is onderzoek . Mijn doel heb ik voor ogen: mensen laten stilstaan bij het krachtenveld van verbinden.

One second, acryl op doek, 100 x 100 cm, Teunie Bastiaan, 2017

In de haven van De Lemmer moeten we wachten om de boot vol te tanken.

Ik zag in 1 minuut zulke prachtige waterspiegelingen.

Met drie grote foto’s afgedrukt op aluminium doe ik mee aan de waterexpo.

De inzending voor de foto wedstrijd You and I.

Tijdens onze Londen trip komen we in the White Cube. Een prachtige gallery  voor hedendaagse kunst. Er staat een mens in tunnelvorm. Je mag erin lopen tot het eind. Als ik me omdraai zie ik Gerdien staan in een prachtig licht. Het mag wel niet maar toch maak ik de foto van mijn bijzondere nicht.

Water spiegelt, verrast, verward. Je moet even goed kijken wat hier aan de hand is.

We zijn op de open dag van Tosec. Karel leidt ons rond. Ik zie deze loods en ben direct verliefd op dit beeld.

 Margreet Vloon vond dit plakbandje. Wat een lichteffect. Prachtig.

 Meteen maar even de foto voor de krant laten maken.

De verschillende variaties die je krijgt bij de instelling witbelichting.