Ik maak tekeningen met kleurpotlood en inkt, gebaseerd op mijn wekelijkse bezoeken aan mijn dementerende tante van 94 jaar in het verpleeghuis. Tijdens deze bezoeken fotografeer ik haar — niet als een poserend model, maar zoals ze écht is: in volle overgave aan het moment. Die beelden vormen de basis voor mijn werk.

De foto’s geven houvast, maar zijn nooit het eindpunt. In mijn tekeningen voeg ik toe, laat ik weg en verander ik. Zo ontstaat ruimte voor interpretatie, voor gevoel. Elk werk is een zoektocht naar het juiste materiaal, de juiste techniek om een innerlijke beleving te vangen. Potlood is daarbij essentieel. Het is direct, eerlijk, en vormt een brug naar eventueel schilderwerk. Zwart-wit dwingt me om te focussen op wat er écht toe doet; kleur gebruik ik spaarzaam en betekenisvol — bijvoorbeeld om de verkleuring van een huid na een valpartij zichtbaar te maken, en hoe die per week verandert.

Mijn werk is geworteld in een maatschappelijk thema dat ons allemaal raakt: de ouder wordende mens, de zorg, de vraag of we gezien blijven worden — ook als we zelf vergeten wie we zijn. Mijn tekeningen zijn geen portretten van mijn tante alleen, maar een ode aan alle mensen met dementie, en aan de relaties die blijven bestaan — soms woordeloos, maar des te dieper voelbaar.

Via Instagram, Facebook en mijn columns deel ik dit proces met een breder publiek. Want wat ik maak is niet alleen persoonlijk. Het is een uitnodiging: om te kijken, te verbinden, en misschien anders na te denken over wat het betekent om mens te zijn.